به صورت کلی تمام منابع و دارایی های جاری هر شرکت را به دو دسته تقسیم بندی می کنند:

تفاوت اصلی در این دو نوع دارایی، خط زمانی مقرر شده برای آن ها است.

 

دارایی های جاری

این نوع دارایی، ارزش کل دارایی هایی را مشخص می کند که می توان بصورت منطقی و تا سال آینده انتظار تبدیلشان به وجه نقد را داشت.

یکی از کاربردهای این نوع از دارایی این است که شرکت ها برای مخارج عملیاتی شرکت و در کل هزینه‌های جاری از این دارایی به عنوان منبع پرداختی استفاده می کنند.

برای نمونه از این دست دارایی ها می توان به نفت خام، کالاهای تولیدی شرکت، وجه نقد مثل وجوه تنخواه، اوراق بهادار قابل معامله و ارزهای خارجی اشاره کرد. تمام این موارد نقدشوندگی بالایی دارند که می توانند درصورت نیاز در کمترین زمان ممکن به وجه نقد تبدیل شوند.

 

دارایی‌های غیرجاری

به طور کلی به هر دارایی که جاری نباشد غیرجاری می گویند. این نوع دارایی ها در حسابرسی یک ساله شرکت مشخص نمی شوند و اهداف سرمایه گذاری بلند مدت یک شرکت هستند.

برای درک بهتر مفهوم دارایی های غیر جاری به این مثال ها توجه کنید:

  • املاک و مستقلات
  • ماشین آلات
  • هرگونه سرمایه گذاری بلند مدت

 

بدهی های غیرجاری

این بدهی ها تعهدات مالی بلندمدت شرکت هستند که سررسید آن ها بیشتر از یک سال دیگر است.

در بیان تفاوت دارایی و بدهی های غیرجاری می توان گفت این دست از دارایی ها، دارایی هایی هستند که شرکت مالکیت آن ها را دارد اما بدهی های غیرجاری دارایی هایی هستند که شرکت بصورت قرض یا وام در اختیار داشته و موعد بازپرداختی برایشان وجود دارد.

می توان از تعهدات بلند مدت اجاره و همچنین بدهی های بلند مدت مثل اوراق قرضه برای نمونه بدهی های غیرجاری نام برد.