تفاوت توکن و ارز دیجیتال

تفاوت توکن و ارز دیجیتال : به راستی تفاوت در چیست؟ چرا این دو تفاوت‌های فاحش بسیاری با یکدیگر دارند و چرا نباید آن‌هارا یکی خواند؟

ارز
کریپتو کوین شکلی از ارز دیجیتال است که اغلب بومی بلاک چین آن است. ارزش را ذخیره می کند و به عنوان یک وسیله مبادله عمل می کند
ارز ها را می توان از طریق اثبات کار (PoW) استخراج کرد یا از طریق اثبات سهام (PoS) به دست آورد.
به عنوان مثال می توان به بیت کوین (BTC)، اتر (ETH) و کاردانو (ADA) اشاره کرد.

توکن ها
یک توکن رمزنگاری برای یک پروژه غیرمتمرکز بر روی یک بلاک چین (معمولا اتریوم، محبوب ترین بلاک چین برای پروژه های غیرمتمرکز برای ساخت) ساخته شده است.
یک توکن یک دارایی را نشان می دهد یا ویژگی های خاص پلتفرم را به دارندگان ارائه می دهد
توکن ها عملکردهایی از جمله ابزار، امنیت و حاکمیت را ارائه می دهند
به عنوان مثال می توان به Cronos (CRO)، بسیار، بسیار ساده مالی (VVS) و Uniswap (UNI) اشاره کرد.

توکن در مقابل ارز: تفاوت چیست؟
در حالی که بسیاری از مردم از عبارات «کریپتو کوین»، «توکن رمزنگاری» و «ارز رمزنگاری» به جای یکدیگر استفاده می‌کنند، اما آنها یکسان نیستند. اگرچه ارز ها و توکن ها از فناوری دفتر کل توزیع شده (که به عنوان فناوری بلاک چین نیز شناخته می شود) استفاده می کنند، تفاوت های قابل توجهی بین یک ارز و یک توکن وجود دارد.

TLDR این است: ارزهای رمزنگاری شکلی از ارز دیجیتال هستند که اغلب بومی یک بلاک چین هستند و هدف اصلی آن ذخیره‌سازی ارزش و کار به‌عنوان وسیله مبادله است.

توکن‌های رمزنگاری دارایی‌های دیجیتالی هستند که بر روی یک بلاک چین موجود (با استفاده از قراردادهای هوشمند) ساخته شده‌اند و می‌توانند عملکردهای متنوعی را انجام دهند، از نمایش یک شی فیزیکی گرفته تا دسترسی به خدمات و ویژگی‌های پلتفرم خاص.

کریپتو کوین چیست؟
ارز های کریپتو بومی بلاک چین خود هستند. ارز بلاک چین بیت کوین BTC است. بلاک چین اتریوم دارای اتریوم است. و بلاک چین لایت کوین از LTC استفاده می کند. این ارز های کریپتو در درجه اول برای ذخیره ارزش و کار به عنوان یک وسیله مبادله، مشابه ارزهای سنتی طراحی شده اند. به همین دلیل است که به کریپتو کوین ها به عنوان ارزهای دیجیتال نیز گفته می شود.

یکی از چیزهای منحصر به فرد دیگر در مورد ارز ها نحوه به وجود آمدن آنها است. به طور کلی، ارز های کریپتو یا با استفاده از مکانیزم اجماع اثبات کار (PoW) استخراج می شوند یا از طریق مکانیسم اثبات سهام (PoS) به دست می آیند.

ارز ها برای چه مواردی استفاده می شوند؟
هنگامی که بیت کوین ایجاد شد، به عنوان جایگزینی برای ارزهای سنتی فیات تصور می شد.

همراه با سایر ارز رمزنگاری، به گونه‌ای طراحی شده است که مانند پول کاغذی و ارز فلزی کار کند، به این معنی که می‌توان از آن برای بسیاری از چیزهایی که معمولاً با دلار آمریکا یا یورو استفاده می‌شود، از جمله:

ذخیره ارزش
مبادله با ارزهای دیگر
پرداخت هزینه کالا و خدمات
انتقال به دیگران
علاوه بر این کاربردهای سنتی، برخی از ارز های رمزنگاری نیز می توانند از فناوری قراردادهای هوشمند برای ارائه ویژگی های اضافی بهره ببرند. به عنوان مثال، DASH یک آلتکوین است که به عنوان یک ارز دیجیتال عمل می کند، اما همچنین به دارندگان این امکان را می دهد که در یک سازمان مستقل غیرمتمرکز (DAO) رای دهند.

ارز های دیجیتال محبوب
بیت کوین (BTC) در اوایل سال 2009 توسط “ساتوشی ناکاموتو” مرموز راه اندازی شد، بیت کوین اولین و شناخته شده ترین ارز رمزنگاری در جهان است. شروع اولیه آن به آن اجازه داد تا به با ارزش ترین ارز دیجیتال تبدیل شود
اتر (ETH) یکی از محبوب ترین ارز های رمزنگاری در اطراف است و چیزی فراتر از یک ارز دیجیتال است. به لطف ایجاد و اجرای قراردادهای هوشمند، اتریوم به خانه هزاران پروژه بلاک چین و NFT تبدیل شده است. از برخی جهات، ستون فقرات انقلاب بلاک چین است
Cardano (ADA) یک پلتفرم بلاک چین منبع باز و غیرمتمرکز است که یکی از اولین پلتفرم هایی بود که بر اساس اجماع PoS اجرا شد و به عنوان یک ارز دیجیتال سبز شناخته شد. Cardano در سال 2015 توسط چارلز هاسکینسون، یکی از بنیانگذاران اتریوم تأسیس شد و تراکنش های همتا به همتا (P2P) را با ارز ADA خود تسهیل می کند.
توکن ها چیست؟
مانند ارز های کریپتو، توکن های رمزنگاری با استفاده از فناوری بلاک چین طراحی می شوند. با این حال، توکن های رمزنگاری بومی یک بلاک چین نیستند. در عوض، آنها بر روی آن ساخته شده‌اند و اغلب از قراردادهای هوشمند برای تحقق اهداف مختلف استفاده می‌کنند.

در حالی که ارزهای دیجیتال از ارزهای سنتی تقلید می‌کنند، توکن‌های کریپتو بیشتر شبیه دارایی‌ها یا حتی اسناد هستند. یک توکن رمزنگاری می‌تواند سهمی از مالکیت یک DAO، یک محصول دیجیتال یا NFT یا حتی یک شی فیزیکی را نشان دهد. توکن های رمزنگاری را می توان مانند ارز خرید، فروخت و معامله کرد، اما از آنها به عنوان وسیله مبادله استفاده نمی شود.

برای استفاده از یک مثال در دنیای واقعی، توکن های رمزنگاری بیشتر شبیه کوپن یا کوپن هستند، در حالی که ارز های کریپتو مانند دلار و سنت هستند.

انواع مختلفی از توکن های رمزنگاری وجود دارد:

برخی از توکن های حاکمیتی به دارندگان حق رای در یک DAO ارائه می دهند.

توکن‌های Utility ممکن است دسترسی به خدمات یا محصولات خاصی را که توسط صادرکننده توکن توسعه داده شده است، فراهم کنند.

توکن‌های امنیتی مانند اوراق بهادار سنتی عمل می‌کنند و حتی بسیاری از سازمان‌های دولتی با آنها یکسان برخورد می‌کنند.

توکن ها برای چه مواردی استفاده می شوند؟
بیشتر توکن های رمزنگاری شده برای استفاده در یک پروژه بلاک چین یا dapp طراحی شده اند. برخلاف ارز های رمزنگاری، توکن ها استخراج نمی شوند. آنها توسط توسعه دهنده پروژه ایجاد و توزیع می شوند. هنگامی که توکن ها در دست خریداران قرار می گیرند، می توان از آنها به روش های بی شماری استفاده کرد.

رمزارزهای محبوب
Filecoin (FIL) و Arweave (AR) به کاربران این امکان را می دهند که توکن های ابزار خود را برای این امتیاز خرج کنند.